27/365

Do dziarskiego marszu to mi sporo zabrakło. Podciągnęłabym to raczej pod pełznięcie.

Okopałam się za biurkiem i zaczęłam czekać.

Audyt niedbale machnął bazooką i zamilkł.
Pozbierałam szczątki i pogroziłam piąstką.

I to by było tyle na dziś w tej kwestii.

A potem było potem.
Czyli regeneracja.

Zbieranie rozproszonych komórek nerwowych i odbudowa wypatroszonych synaps, czyli wieczór we Wrzeniu Świata. 

Wrzenie Świata to miejsce, które składa się z książek non-fiction (wyłącznie takich), przyzwoitej kawy i czytających. Odpowiedzialni za wykrojenie tego rodzaju przestrzeni na mapie Warszawy są: Paweł Goźliński, Mariusz Szczygieł i Wojciech Tochman.
Oprócz Wrzenia wykroili również InstytutR, który skupia tych, którzy chcą poznać i zrozumieć drugiego człowieka i dokonują tej wiwisekcji za pomocą reportażu.

W ciągu roku Instytut organizuje we Wrzeniu kilkadziesiąt spotkań autorskich. Weszło mi w nawyk sprawdzanie pod koniec miesiąca, na co rezerwować sobie wieczory w następnym. To niezła okazja, żeby posłuchać o kulisach powstawania reportażu albo biografii od której człowiek nie mógł się oderwać i np. przejeżdżał swój przystanek. To też dobry moment, żeby bezpośrednio dopytać autora o to, co poruszyło/zafrapowało/zirytowało. Albo po prostu posączyć wino lub kawę i posłuchać co ciekawego mają do powiedzenia inni. Zazwyczaj spotkania zaczynają się koło 19:00 i trwają półtorej godziny, dwie, dwie i pół... zależy na ile temat poniesie publiczność, gości i prowadzących spotkanie.

Nie zawsze udaje mi się przeczytać książkę, wokół której toczy się rozmowa, ale macham na to ręką: przeczytam później - posłucham dziś.

Dziś też machnęłam, bo "Południe" Andrzeja Muszyńskiego kupiłam dopiero wczoraj.
Ale już wiem, że chcę przeczytać i to chcę jak diabli.
Po pierwsze dlatego, że zaintrygował mnie temat - skrzyżowanie przestrzeni kulturowej i mentalnej z geograficzną.
A po drugie - ujęła mnie osoba pana Andrzeja. Szalenie skromny i powściągliwy - mówi dokładnie tyle, ile uznaje, że warto powiedzieć. Jest krótko i na temat - za to jak!

Poniżej partyzanckie zdjęcie - jakoś mi głupio machać telefonem w trakcie spotkania...

Kwintesencja wieczoru: przez tłum usadzony wokół stołu, gdzie siedzi pan Andrzej i prowadząca spotkanie - Agnieszka Wójcińska, przedziera się ciemnoskóry nieznajomy. Prowadząca i autor milkną, a nieznajomy nachyla się do p. Agnieszki i zaczyna coś jej szeptać. Pan Andrzej uprzejmie nasłuchuje, tłum się dezorientuje, wszyscy czekają na ciąg dalszy. Nieznajomy kończy równie gwałtownie, jak zaczął, odwraca się, uśmiecha do publiczności i mówi: Przepraszam, nie chciałem przeszkadzać. Jestem Pigmej z Gujany. I wychodzi.

Południe w czystej postaci.

A na dobranoc coś, co posieka Wam mózg. Mój ukochany teledysk - prosto z Afryki: Tej południowej :)